Maandag 2 augustus

We reden naar de school in de sloppenwijken.
ieder kind had een blauw uniform aan.
ze kwamen allemaal op je af en gingen zwaaien we zwaaien dn ook trug.
we gingen in een klas lokaal kijken en het is daar echt heel anders dan in nederland.
ze hebben daar een tafel waar drie kinderen aan moeten zitten.
het is daar donker in klaslokalen allen niet op de tweede verdieping.
daar was het nog wel licht.
we moesten 400 schoenendozen uit delen op een school.
ze gingen van groep tot groep.
we moesten het plakband er nog afsnijden met een schaar.
het uitdelen was heel erg leuk als je ze een schoenendoos gaf dan gingen ze helemaal glunderen.
ik heb zelf ook nog drie dozen gemaakt ik had er een an een meisje gegeven ze hete Irene ik hd haar een helft van een vriendschap ketting gegeven zij kreeg best en ik friends.
we gingen samen op de foto.
Irene is ook 9 jaar en word 10.
stein mogt met een jongen mee naar zijn huis de jongen hete : daniël.
hij woonde in de sloppenwijk.
het huis van daniel was 2,50 bij 3,00 meter niet groot dus.
daarna gingen we naar de bus en reden naar het hotel.


groeten anne
einde





Deze ochtend heb ik flink de kriebels in mijn buik. Ik vind het reuze spannend en ben heel benieuwd hoe het vandaag gaat lopen en wat we allemaal te zien krijgen.
Als ík het al spannend vind, hoe moet het dan voor Anne zijn? Samen met Stein vervult zij een hoofdrol vandaag.
Het voelt een beetje als een eerste afspraakje, zulke (fijne) kriebels. Er wordt me verzekerd dat we niet gaan zoenen. We lachen allemaal. De sfeer is bijzonder goed. Fijn ook dat Ard, Stein en Anne het zo goed kunnen vinden.

Als we de sloppenwijken inrijden, word ik toch wel stil. Heel stil.
Steeds gaat een zinnetje door mijn hoofd dat ik hoorde van een van de Nederlandse kinderen op een van de filmpjes van Edukans: "Zo zou geen enkel kind moeten leven."
Alleen de geur al is iets, dat ik nooit zal vergeten.

We worden warm verwelkomd door het hoofd van de school. Prachtige man, zal later ook blijken. Hij is blij als de kinderen blij zijn. We worden verzocht om niet aan de andere kant van de sloppenwijken te filmen. De mensen daar leven in grote armoede en zijn nogal wantrouwend naar camera's ed. Je moet hier niets uitlokken.
De kinderen zijn heel erg blij dat we er zijn. Ze weten nog niet eens wat we komen doen. Jesseke filmt en vraagt of Anne en Stein de kinderen willen groeten en handjes willen geven. Als ik mijn blonde Anne tussen die kindertjes zie, prikken de tranen. Wat is het mooi om te zien!
We mogen de klaslokalen van de kinderen zien. Ongelooflijk dat in die lokaaltjes 400 kinderen passen! Naast de school wordt een keuken gebouwd, dankzij de steun van Edukans. Als kinderen een maaltijd krijgen op school, mogen ze eerder naar school van hun ouders. Het scheelt een mond te voeden en de kinderen leren ook nog. Door de bouw van de keuken zullen er beslist meer kinderen komen.

In het begin zijn Anne en Stein nog een beetje onwennig bij het uitdelen van de dozen. Maar dat is al gauw over. Het jongetje dat de doos van Stein krijgt, heet Daniël en is supertrots. Straks mag Stein met hem mee naar huis.

Als Anne en Stein gaan uitdelen, stromen de tranen over mijn wangen. Wat is dit geweldig om te zien. Ik vraag Johan dan ook hoe ik hem hier ooit voor moet bedanken. Het is nog maar het begin, volgens Johan. Wat doen zij toch een prachtig werk... en wat zijn ze hier hard nodig!

Het meisje dat Anne's doos krijgt, moet iets langer wachten. Heel geduldig en bescheiden blijft ze wachten tot Anne terugkomt om haar eigen doos aan haar te geven. Het meisje heet Irene en is van Anne's leeftijd. Wat 'n schat is het!
Anne heeft een vriendschapsketting voor Irene. Beiden dragen ze de helft van een hartje aan een ketting. Als je de helften tegen elkaar houdt, is het hartje weer compleet. Anne zit samen met haar op de grond en ze kijken naar de inhoud van de doos. Op de kleine wereldbol laat Anne zien waar zij vandaan komt.

Het valt me overigens op de de kinderen heel gediciplineerd en rustig blijven wachten tot zij aan de beurt zijn. Ook de bescheidenheid waar dat mee gepaard gaat, is bijzonder. Stein en Anne doen flink hun best en delen vandaag 400 dozen uit.

Als we bij de kinderen in de klaslokalen kijken die de dozen hebben uitgepakt, zien we heel blije gezichten. Ze zijn allemaal erg uitgelaten. Anne gaat nog touwtje springen met twee meisjes. Ook Jesseke moet eraan geloven.

Ik vind het geweldig dat ik hier foto's mag maken en voel me een beetje als een klein kind in een speelgoedwinkel. Er is zoveel emotie, blijdschap, maar ook armoede om me heen. Het is bijzonder om dit allemaal te mogen vastleggen. Ik maak dan ook bijna 600 foto's vandaag.

Het huisje van Daniël, waar Stein mag kijken is schrikbarend klein. In een soort barak van golfplaten is een lange gang en links en rechts zijn kamertjes van ongeveer drie bij drie meter, echt niet groter. Daar woont Daniëls moeder met haar zeven kinderen.
Stein gaat nog even met Daniël voetballen. Hij heeft echt een vriend gemaakt. Dat bleek al toen ze naar het huis liepen. Arm om de schouder van Daniël, mooi, ontroerend.


Met een tevreden gevoel en een hoofd vol emoties, keren we terug naar het hotel. Anne voelt zich niet zo lekker en gaat even op bed liggen. Het is ook niet niks. Ze heeft het fantastisch gedaan. Ik ben zo enorm trots.

We gaan op tijd slapen 's avonds. Morgen moeten we er om 5.45 uur uit en gaan we maar liefst 1000 dozen uitdelen op het platteland.
Vandaag was al prachtig. Alles wat er nog bij komt, is extra. Een cadeautje.

Bedankt allemaal voor het lezen.

Heel veel liefs, vooral voor Leo, Nienke en Lotte, (mis jullie)
Joke