donderdag 5 augustus

We staan heel vroeg op, om half 6. We willen graag de nijlpaarden zien. Gisteren lagen ze allemaal in de vijver en konden we ze niet goed bekijken. Om zes uur staan we van boven af naar de vijver te kijken en we hebben geluk. Vlak voor ons is een moeder met haar jong. Het is zo´n prachtig gezicht.
Na het ontbijt vertrekken we naar de Masai. De wegen in het park zijn soms hobbelig maar als we naar de Masai rijden zien we pas echt hoe slecht de wegen kunnen zijn. Met name als we door de droge riviertjes moeten, hobbelt en schudt de jeep flink. De enige mensen die we zien zijn Masai, die meestal geiten hoeden of langs de weg lopen. De hele dag zijn we bijna geen auto´s tegengekomen, je kunt ze op een hand tellen.
De savanne is prachtig en ik geniet van de rit (ondanks een af en toe protesterende maag). Op een gegeven moment blijkt dat we verkeerd zijn gereden. Gelukkig is er een man van de Masai die wel weet waar we heen moeten. Hij stapt in de andere jeep en rijdt met ons mee om de weg te wijzen. Hij moest toch al die kant op, zegt hij.
We komen een paar uur te laat bij de school aan en de kinderen zijn moe van het wachten, geloof ik. Een aantal leerlingen van de school doet zang en dans van de Masai. Bij een nationale wedstrijd waren ze vijfde geworden en we kunnen horen dat ze goed zijn. Ik ben in ieder geval diep onder de indruk. Jammer eigenlijk, dat ze allemaal in schooluniform zijn.
Het uitdelen van de dozen verloopt prima en Anne geeft haar doos aan Jennifer die 10 jaar oud is. Anne mag met Jennifer mee naar huis.
Ze rijdt met ons mee in de auto. Dat is iets dat ze nog nooit eerder heeft gedaan. Haar broertje rijdt ook mee. Hij kan een beetje Engels, Jennifer nauwelijks. Onderweg pikken we haar moeder op. Dat is toevallig dat we die net zien. Moeder is blij dat ze mee kan rijden, het scheelt een hele wandeling. Ook is er nog een stiefmoeder die meerijdt.
We komen aan bij een nederzetting van kleine lemen hutjes. Anne gaat mee naar binnen en het is er aardedonker. Jesseke kan zo niet filmen en moeder prikt door het dak om wat licht binnen te laten. Het is nog steeds niet voldoende en ze besluiten in een huisje te filmen dat nog niet af is. Daar is meer licht.
Ik maak wat foto's in het huisje. Dat lukt door de flitser. Het is er donker, warm en bedompt. Stoer dat Anne hier naar binnen durfde. Je moet door een piepklein gangetje om binnen te komen.
Ik kan niet zien waar ik loop en merk dat ik in de poep sta. Dat was Anne ook al overkomen.
Stein en Ard geven hun dozen hier ook aan de Masai en alle kinderen krijgen mooie geschenken (kettingen en armbandjes van kraaltjes).
Anne heeft het goed gedaan hier. Ze vond het best een beetje lastig omdat Jennifer geen Engels sprak en het leven hier zo anders is. Ze heeft zelfs een klein baby'tje vastgehouden.
Tevreden rijden we weer naar huis. Weer over de hobbels.